Przeważają koncepcje synkretyczne (patrz hasło: synkretyzm), jednocześnie architekci stosują nowe konstrukcje i materiały (żelazo, żelbet). Przykładem może być wieża Eiffla w Paryżu, jedno z największych i najbardziej kontrowersyjnych osiągnięć architektonicznych XIX w. Pojawiają się nowe style "neo-": neoarabski, neoindyjski, neochiński, neobizantyjski, neoromański, neogotycki, neorenesansowy. Wśród nich poczesne miejsce zajmuje neogotyk, który dominował w architekturze sakralnej, a także w budownictwie użyteczności publicznej. Styl neogotycki reprezentuje londyński parlament ze słynnym Big Benem na jednej z wież.
Sztuki plastyczne:
W malarstwie klasycystycznym najczęściej stosowany jest pejzaż, w którym pojawiają się pewne elementy poetyzacji natury, a także dążenie do przelania na płótno wszystkich wrażeń wzrokowych, co wiąże się z wielostronnym wykorzystaniem światła i koloru. Mistrzem klasycystycznego pejzażu był Francuz C. Corot.
W malarstwie i rzeźbiarstwie drugiej poł. XIX w dominuje realizm, wiarygodne odzwierciedlenie natury. Pojawiają się tematy z życia codziennego, jak np. u J.-F. Milleta, zwanego malarzem wieśniaków, w którego twórczości dominuje właśnie tematyka wsi. Również H. Daumier czerpie tematy z codzienności - życie proletariatu miejskiego, politycy, robotnicza ulica, pociągi i przedmieścia. Typowym przedstawicielem realizmu jest G. Courbet, który, obracając się wokół tematyki pracy i ludzi pracujących, całkowicie rezygnuje z archetypicznego piękna, znamionującego malarstwo klasycystyczne. Nadeszła bowiem moda na opisywanie świata w sposób naukowy (eksperymentalny), naturalistyczny i antyakademicki. Do ulubionych motywów tego nurtu należały również pejzaże nadmorskie (plaża), pikniki, miasto (ulice, kawiarnie, bale), rodzina, życie światowe, wreszcie śmierć, tyle że strywializowana, pozbawiona patosu i wzniosłej symboliki.
Dbałość o wierne, naukowe oddanie szczegółów wymaga od artysty dużej wiedzy fachowej, zwłaszcza jeżeli jest to - bardzo popularne w drugiej poł. XIX w - malarstwo historyczne (np. J.Matejko). Do najwybitniejszych polskich malarzy - realistów należą: J. Matejko, H. Rodakowski,
J. Chełmoński
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz